مسجد‌جامع خرمشهر

مسجد‌جامع خرمشهر در بخش مرکزی شهر و بین خیابان آیت‌الله خامنه‌ای (چهل متری) و رود کارون و نبش خیابان انقلاب قرار دارد. این مسجد كه در سال 1250ش ساخته شده و به نام «مسجد لب شاخه» معروف شده بود در سال  1343 تجدید بنا شد و به مرور به كانون مبارزه با رژیم ستمشاهی تبدیل شد. با پیروزی انقلاب این مسجد كانون مبارزه با ضد انقلاب شد به‌طوری كه در 24 تیرماه  1358 با پرتاب نارنجك توسط ضد انقلاب، هفت نفر از مردم در صحن مسجد به شهادت رسیدند.

با آغاز جنگ‌ این مسجد به دلیل موقعیت مکانی و نقش محوری اش در مبارزات قبل از انقلاب به کانون مقاومت 35روزه‌ مردمی خرمشهر تبدیل شد و به عنوان مركز پشتیبانی و سازماندهی نیروهای‌ مردمی‌ به محلی برای تبادل‌ اخبار، تجهیز، آموزش‌، جمع‌آوری کمک‌ها، مداوای‌ اورژانسی مجروحین‌ و نگهداری‌ موقت‌ پیكرهای شهدا تبدیل شد. با حضور مستمر شهید محمد جهان‌آرا فرمانده سپاه خرمشهر و تعدادی از افسران ارتش و نیز استقرار بی‌سیم مادر در مسجد، این مکان عملاً به مقر تاکتیکی دفاع از خرمشهر تبدیل شد. دشمن در 1359/7/28 مصادف با عید قربان با هدایت عناصر ستون‌پنجم برای اولین بار مسجدجامع را هدف گلوله‌باران خود قرار داد که در نتیجه آن بخش‌هایی از گنبد و صحن مسجد تخریب و جمعی از مدافعین به شهادت رسیدند. صبح روز 3 آبان 1359 درگیری با دشمن در سی متری مسجد تشدید و در نهایت توسط دشمن اشغال‌ شد و با فرارسیدن شب، دستور عقب‌نشینی و ترک شهر به همه مدافعان ابلاغ شد. مسجدجامع خرمشهر یکی از معدود بناهایی بود که پس از آزادسازی خرمشهر همچنان پابرجا مانده بود. رزمندگان با آزادی شهر بلافاصله خود را به مسجدجامع رساندند.

این مطلب برگرفته از کتاب اطلس جغرافیای حماسی 1 با عنوان «خوزستان در جنگ» است.