بیمارستان صحرایی امام‌حسین (ع)
بیمارستان صحرایی امام‌حسین (ع) درکیلومتر 7 جاده شهید شرکت (جاده انشعابی از شرق جاده اهواز– خرمشهر و بین ایستگاه حسینیه و دارخوین) قرار دارد. این بیمارستان صحرایی در سال 1361 ابتدا به صورت سوله‌هایی با آهن و پلیت ساخته شد که بعدها و همزمان با عملیات کربلای 4، بیمارستانی بتنی و با مساحت 3551 مترمربع درکنار آن احداث و به بهره‌برداری رسید.
این بیمارستان توسط وزارت مسكن و شهرسازی و قرارگاه مهندسی خاتم‌الانبیاء (ص) برای پشتیبانی و مداوای مجروحین عملیات كربلای 5 و عملیات والفجر 8 ساخته شده و توسط بهداری رزمی جنوب اداره می شد.
این بیمارستان صحرایی که به ضخامت یك و نیم متر با خاك کاملاً استتار و با نیم متر ماسه و قطعات بتنی در برابر بمباران و موشک‌باران مقاوم شده بود، یکی از مجهزترین بیمارستان‌ها در نوع خود بود و در آن تقریباً همه امکانات یک بیمارستان شهری تدارک دیده شده بود. این بیمارستان علاوه بر پذیرش مجروحین جنگی، مصدومین شیمیایی را نیز پذیرش می‌كرد.
بیمارستان صحرایی امام حسین (ع) به گونه‌ای مجهز شده بود كه دارای رادیولوژی، بانک خون، هشت اتاق عمل، بیست و پنج تخت اورژانس برای مجروحین عادی و بیست تخت اورژانس برای مصدومین شیمیایی، داروخانه، بخشICU و آزمایشگاه،1450 نفر پزشك و كادر مرتبط پزشكی و 120 نفر كادر اجرایی بود. از همان بدو شروع به كار و راه‌اندازی، قسمت‌های مختلف این بیمارستان امكانات لازم را برای ارائه خدمات درمانی به مجروحین به‌دست آورد. به طوری كه محل اورژانس آن كه از دو سالن عمود بر هم تشكیل می‌شد، در موقع پدافند به عنوان نقاهتگاه و در هنگام آفند، به عنوان اورژانس برای پذیرش مجروحین بدحال، مورد استفاده قرار می‌گرفت.
مناطق زیر پوشش این بیمارستان صحرایی از خرمشهر (محلّی که رودخانه کارون، آبادان را از خرمشهر جدا می‌کند) تا زید و در صورت نیاز حداکثر تا صحرای کوشک امتداد می‌یافت. اورژانس‌های مستقر در محورهای عملیاتی شلمچه، زید، کوشک، طلائیه و خرمشهر، مجروحین خود را از طریق جاده‌های خرمشهر، شهید صفوی، امام رضا(ع) و زید به این بیمارستان منتقل می‌کردند. در سال 1367 و پس از پذیرش قطعنامه 598، در جریان هجوم دوباره ارتش عراق به جاده اهواز- خرمشهر و سه‌راه حسینیه، بیمارستان امام‌حسین (ع) در آستانه سقوط قرارگرفت و دشمن تا دو کیلومتری این بیمارستان پیشروی نمود. این بیمارستان در طول جنگ منشأ خدمات بسیار ارزنده‌ای به رزمندگان اسلام بود و نقش بسیار مهمی در مداوای مجروحین جنگی و به خصوص مصدومین ناشی از بمباران شیمیایی دشمن ایفا نمود.
این مطلب برگرفته از کتاب اطلس جغرافیای حماسی 1 با عنوان «خوزستان در جنگ» است.
