پل بعثت
پس از تصرف شهر ساحلی فاو در عملیات والفجر 8 و قطع ارتباط عراق با آب‌های خلیج‌فارس، رژیم بعث همه‌ی توان خود را برای به زانو درآوردن رزمندگان به كار بست و شهر فاو و نیروهای مستقر در آن را زیر آتش سنگین حملات هوایی و زمینی و توپخانه‌ای خود گرفت.
با آنکه عبور نیروی نظامی از اروندرود از نظر کارشناسان نظامی دنیا غیرممکن بود و پشتیبانی از این حجم نیرو در فاو فقط از طریق رودخانه، پل مناسبی را می‌طلبید لذا به همت نبوغ و درایت ایرانی احداث پل با مشخصات ویژه‌ای چون بهره‌مندی از استتار كامل و همچنین استقامت در برابر حملات هوایی و توپخانه‌ای، در دستور کار فرماندهان جنگ و مسئولین قرارگاه کربلا قرار گرفت.
عرض اروندرود در محل احداث پل، 900 متر و حداكثر عمق آن 12 متر بود و بلندی جزر و مد آب به سه و نیم متر می‌رسید. لذا مسئله اصلی در ساخت پل، ایمنی و لحاظ سیستم ایستایی و پایداری بود به‌نحوی‌که بتواند در مقابل جزر و مد و سرعت زیاد جریان رودخانه مقاومت كند و تعادل خودش را در مقابل لرزش‌ها از دست ندهد.
از همین رو تصمیم بر آن شد تا بر روی یک پل شناور لانه‌زنبوری كار شود و لوله‌ها ابتدا شناور شده و سپس غرق شوند و هر ردیف طوری روی ردیف قبلی قرار گیرد كه شكل شبكه لانه‌زنبوری را به وجود آورد تا با ریختن آسفالت مورد استفاده قرار گیرد.
بدین ترتیب پل بعثت که از آن به عنوان شاهكار مهندسی جنگ می‌توان نام برد پس از شش ماه تلاش و به‌کارگیری 3400 قطعه لوله، توسط ستاد مهندسی رزمی کربلا و با پشتیبانی قرارگاه خاتم‌الانبیاء (ص) و ستادهای مرکزی پشتیبانی جهاد سازندگی استان‌های خراسان و خوزستان در تاریخ 22/7/1365 در 10 کیلومتری جنوب شهر فاو و هم‌زمان با عید مبعث بهره‌برداری شد و به‌این‌علت پل بعثت نام گرفت.
پس از تخلیه فاو توسط نیروهای خودی در تاریخ 28/1/1367 بخش میانی پل تخریب شد و پس از پایان جنگ، آثار برجای‌مانده از پل و پایه‌های آن در ساحل خودی که مانع کشتیرانی در اروند بود، توسط قرارگاه مقدم جنوب سپاه پاسداران جمع‌آوری شد.
این مطلب برگرفته از کتاب اطلس جغرافیای حماسی 1 با عنوان «خوزستان در جنگ» است.
